Rozdział 13

Kiedy Marika Bartmann otwierała przed laty Teatr Bez Nazwy, na poddaszu sąsiadującej z nim kamienicy znajdował się wyłącznie kurz, mysie bobki i kilka starych gratów, których ktoś zapomniał. Sama Marika, wraz z malutką Pią, mieszkała wtedy jeszcze w skromnej kawalerce na przedmieściach, nie grzeszącej nadmiarem przestrzeni do tego stopnia, że w kuchni człowiek potykał się o własny tyłek, a w łazience dwie osoby tworzyły morderczy ścisk. Marika nie lubiła ścisku, tak więc gdy tylko założony przez nią teatr przeistoczył się z półamatorskiego przedsięwzięcia w zupełnie profesjonalną instytucję kulturalną, generującą coraz większe zyski, zaczęła rozglądać się za większym lokalem. A że lubiła wyzwania, nie nabyła gotowego apartamentu, wykupiła za to strych w kamienicy obok i przystąpiła do przerabiania go, zarówno rękami fachowców jak i niekiedy własnymi. Efektem było mieszkanie tyleż obszerne, co przytulne, z pięknie wyeksponowanym belkowaniem, przestronną kuchnią, jadalnią, w której można było jeździć na wrotkach wokół wielkiego stołu (a Marika lubiła biesiadować z przyjaciółmi), salonem o podobnych rozmiarach, dwoma pokojami gościnnymi na wszelki wypadek, jak również z sypialniami pani domu i jej latorośli.

To ostatnie pomieszczenie, od dawna puste, ostatnio odzyskało jednak lokatorkę. Pia po prostu zjawiła się pewnego dnia o poranku, wlekąc za sobą ponuro niedużą walizkę i zapytała, czy może tu trochę pomieszkać.

- Bardzo cię proszę - odparła zaskoczona Marika, wpuszczając córkę do środka. - Miałam jednak wrażenie, że posiadasz własne mieszkanie?

- Posiadam - odparła Pia apatycznie. - I nie chcę w nim aktualnie przebywać.

Szurnęła walizkę do kąta i poczłapała do kuchni, gdzie natychmiast oklapła na najbliższym krześle. Marika tylko uniosła brew i nastawiła czajnik.

- A co mianowicie jest tego przyczyną? - zapytała.

- To, że mieszkając tam, musiałabym widywać Wasyla. Nie chcę.

Odrobina ukropu poleciała zamiast do filiżanki na nogi Mariki. Pani Bartmann syknęła jak ranny wąż, zdołała jednak dokończyć operację parzenia herbaty i postawić naczynia z napojem na stole.

- Co on ci zrobił? - spytała podirytowana.

- Gazet nie czytasz? - Pia wpatrywała się ponuro w paproch dryfujący po powierzchni herbaty. - Die Zeitung o tym pisał chyba trzy dni z rzędu.

- Die Zeitung to nie gazeta, tylko ścierwo nalezące do twojego eksmęża - oznajmiła z mocą Marika. - Nie tknęłabym tego nawet narzędziem na długim trzonku. Podaj mi proszę cukier.

- Otóż Die Zeitung napisał - kontynuowała Pia, przysunąwszy matce cukiernicę - że Wasyl, ten dżentelmen, jak go nazwałaś, odwiedził sobie na zgrupowaniu burdel. A potem jeszcze obmacywał publicznie jakąś cizię.

- Przepraszam, ty im wierzysz?

- Tam były zdjęcia, mamo. A kolega Wasyla z reprezentacji potwierdził, że on był w burdelu, słyszałam to!

Marika zastanowiła się przez chwilę.

- A co Wasyl na to? - zapytała krótko.

- Nie wiem, mam to gdzieś - odparła jej córka, równie krótko.

Od tej rozmowy minęły dwa tygodnie, a Pia wciąż snuła się jak duch po mieszkaniu. Nie chodziła do pracy, wspólnik wysłał ją na przymusowy urlop, każąc sobie wszystko przemyśleć.

Kiedy Marika wpadła koło trzeciej do domu, jej córka siedziała w salonie, odziana w piżamę i szlafrok, czytając, zapewne dla rozrywki, książkę pod tytułem "Stulecie seryjnych morderców". Na stoliku koło jej fotela stał wielki kubek kakao.

- Może byś się ubrała? - zasugerowała Marika niezobowiązująco.

- Nie chcę - odparła Pia, nie odrywając oka od rozdziału o Tedzie Bundy.

- Będę miała gości - ostrzegła ją matka. - Chcesz paradować przed nimi w tym stroju?

Pia popatrzyła na swój szlafrok, oraz piżamę z Piękną i Bestią. To niestety uruchomiło ciąg skojarzeń, nieuchronnie kończących się na niejakim Wasilewskim i jego koszulce z Gburkiem.

- Szlag by to trafił - warknęła, zatrzaskując książkę. - Musisz mi go przypominać?

Marika wzniosła oczy do niebios.

- Ja o nim nic nie mówię - odparła. - To ty zaczęłaś.

- Nieważne - poważna pani prawnik rzuciła dzieło o seryjnych zbrodniarzach na stolik. - Idę się ubrać.

Obiad z udziałem kilku aktorów udał się całkiem nieźle, prym zaś wodził niejaki Marcel Schmidt, urodziwy blondyn, świeżo zatrudniony do roli Burrsa w "Wild Party". Marika nie mogła jakoś przełamać w sobie pewnej rezerwy wobec tego człowieka, jednak Pia w jego towarzystwie przestała zachowywać się jak zombie i zaczęła wykazywać odrobinę ludzkich reakcji.

- To był pierwszy raz, od czasu jak wybuchła ta cała afera burdelowa - westchnęła Marika, siedząc w kuchni Neumayerów tego samego dnia późnym wieczorem. - Wcześniej albo miała wszystko gdzieś, albo zachowywała się jak obrażona czternastolatka.

- Nic do mnie nie mów na ten temat - mruknęła Agata. - Lily mi siąka w słuchawkę bez ustanku i mówi, że tęskni za Tytoniem. ale jak pytam, czemu z nim zerwała, to milczy. Oszaleć można. Czy my też tak wszystko komplikowaliśmy?

- Kochanie! Straciłem wątek w powieści! - dobiegło z głębi domu. - Nie wiesz, gdzie położyłem swój notes?

- Boże, ja tu chyba robię za jakiś mózg zewnętrzny - sarknęła Agata. - W wychodku zostawiłeś! - odwrzasnęła. - Musisz z nim wszędzie latać?

- Muszę - odparł gromko Moritz. - Nigdy nie wiem kiedy mnie natchnienie złapie!

- Mężczyźni - podsumowała Marika.

Tymczasem w Dortmundzie rozpoczynała się właśnie narada wojenna. Miejsce miała w mieszkaniu Kuby Błaszczykowskiego, a prócz gospodarza udział brali w niej Piszczek, ściągnięci w trybie awaryjnym z Francji Krychowiak i Ludo Obraniak, Tytoń, Boenisch i poprzez skype Wawrzyniak. Wszyscy obecni fizycznie panowie zgromadzili się wokół stołu w salonie Kuby, rozsiadając się na fotelach i kanapach.

- Panowie - zagaił kapitan polskiej reprezentacji. - Tak, kurwa, być nie może. Wasyl zbiera za cudze grzechy, media po nim jeżdżą, jego przyszłość w reprze wisi na włosku, a wszystko przez trzech pieprzonych półmózgów. Coś z tym trzeba zrobić.

- Znaczy co? - zapytał Boenisch dość retorycznie.

- Znaczy to - odezwał się Rumiany z laptopa na stole - że trzeba zmusić tych kretynów, żeby wzięli na klatę odpowiedzialność za własny debilizm. Publicznie.

- No ale jak ? - zapytał Ludo. - Chcę, żeby Wasyl wrócił do repry, bez niego się nie ogarniemy, ale, kurwa, jak?

- Normalnie, dociśniemy ich - zniecierpliwił się Błaszczu. - Przecież znamy ich wszystkie ciemne sprawki, nie? Powie się, że jak się nie przyznają, to media dostaną dużo ciekawych informacji, takich, że przy nich ta cała afera burdelowa to pryszcz.

- Zaraz, zaraz, Kubulku - Piszczek uniósł dłoń. - My też powinniśmy wyjść do publiki, nie? Byliśmy w tym całym burdelu razem z Wasylem, więc musimy otworzyć gęby. Ty, ja i Krycha.

- Się napisze oświadczenie - rzekł spokojnie Krychowiak. - Się opublikuje w mediach, zaraz obok spowiedzi tych debili i będzie wszystko ładnie pozamiatane. Dobra, to kto dociska kogo?

- Ja się zajmę Peszkinem - oznajmił Wawrzyniak. - W Kolonii go nie chcą, w Wolverhampton pozdrowili go uprzejmym spierdalaj ostatnio, to siedzi w Wawie i chla.

- Dobra. Majewski i Boruc? - Błaszczu spojrzał surowo po kolegach.

- Borucem obiecał się zająć Fabian - odezwał się Przemek. - Ja mu mogę pomóc, i tak ostatnio siedzę tylko na dupie, więc mogę se skoczyć za kanał La Manche na jeden dzień. A Majewskiego przyciśniesz przez telefon, jak już ci dwaj popuszczą.

- Dobra jest - Błaszczykowski poklepał Tytonia po ramieniu. - To mamy ustalone. Który ma dobre dojścia u pismaków?

Panowie pogrążyli się w żywiołowej dyskusji na temat polskich mediów.

Wasyl, kompletnie nieświadom poczynań kolegów, usiłował zrobić to, co go zawsze w sytuacjach kryzysowych stawiało do pionu - zająć się piłką. Myśleć tylko o piłce, od rana do wieczora, trenować do urzygu i wypompowania, tak, żeby paść wieczorem na łóżko jak kłoda i odpłynąć w niebyt. Piłka, piłka i jeszcze raz piłka, 24 godziny na dobę.

Tylko, że po raz pierwszy w jego życiu to nie działało. Nie potrafił myśleć tylko o futbolu, chociaz harował na boisku za trzech, a na sparringach trener musiał go hamować.

- Spokojnie, Wasilewski, stadion mi tu zaraz rozniesiesz - mitygował Marcina.

Piłkarz tylko sapał jak wściekły byk, cierpiąc, że nie dane jest mu się wyładowywać w meczach.

- Ja nic do ciebie nie mam - tłumaczył trener Fink. - Ale, widzisz, niemedialny teraz jesteś i kazali mi cię schować na jakiś czas. Trzy, cztery tygodnie i wrócisz do gry, tylko to gówno niec przyschnie.

Marcin tylko wzruszał ramionami. Mimo całej tej szaleńczej pracy, jaką wykonywał, nie potrafił przestać myśleć o Pii. Utkwiła w nim jak zadra, jak drzazga jakaś, niby nie widzisz, a jest, a czujesz, a drażni. Schlał się nawet raz z kumplami z drużyny jak nieboskie stworzenie, po czym obudził się następnego poranka myśląc o tym, że strasznie chce mu się pić i że ten kawałek nieba za oknem jest całkiem tak samo niebieski jak jej oczy. Sklął się straszliwie, nawet nie w duchu, tylko na głos, wlazł pod prysznic, za karę lodowaty, ale to też nie pomogło.

Nie mógł, nie mógł, nie mógł przestać. Nawet, gdy zobaczył ją w towarzystwie jakiegoś blond fagasa, świecącego wydepilowanym torsem na pół miasta, nie potrafił przestać, chociaż dziabnęło go to jak nożem. Wchodzili razem do kamienicy obok Teatru Bez Nazwy, fagas trzymał Pii drzwi, a Wasyl powstrzymywał się z całych sił, żeby nie przebiec na drugą stronę ulicy i nie strzelić gościowi tęgiego kopa w ten modny zad.

A z drugiej strony nie chciał więcej próbować czegokolwiek Pii tłumaczyć. Skoro wolała uwierzyć szmatławcom, a nie jemu, niech tak będzie. Nie mają o czym gadać, teraz będzie cierpiał w milczeniu, a potem zapomni. Kiedyś. W końcu. Trudno.

Akcja oczyszczania Wasyla z zarzutów rozwijała się o tyle pomyślnie, że Wawrzyniak zdołał przekonać Peszkina o konieczności wyznania prawdy.

- Ty patrz, jaki z Rumianego dyplomata - rzekł refleksyjnie Błaszczu do Łukasza podczas luźniejszego momentu na treningu. - Nie wiem jak to zrobił, ale zaapelował do okruchów szlachetności w jaźni Sławeczka.

- Osobiście podejrzewam, że raczej obiecał w zamian zabrać go na tę swoją słynną wiśniówkę - powiedział trzeźwo Piszczek.

- No weź, psujesz mi złudzenia - prychnął Kuba. Zaczęli się śmiać.

- Co was tak bawi? - zagadnął z głupia frant Lewandowski, podchodząc do nich. Odpowiedzieli mu zgodnie kosymi spojrzeniami.

- Nie twój interes - odburknął Kuba.

Lewy uśmiechnął się szyderczo.

- Dobra, dobra, wiem, co knujecie. Chcecie, żeby odwiesili Wasilewskiego.

- No i? - Łukasz zmrużył oczy. - Masz z tym jakiś problem?

- Jak tam sobie chcecie, ale bez tego drewna w drużynie będzie lepiej - Lewandowski wzruszył ramionami.

- Te, licz się, kurwa, ze słowami - Kuba poczerwieniał na twarzy i zacisnął dłonie w pięści. - Trochę szacunku dla kogoś, kto ma więcej jaj i mózgu od ciebie.

Teraz poczerwieniał Lewy.

- Beze mnie ta cała zasrana repra to szajs - warknął. - To ja jestem jej gwiazdą i to ja powinienem być kapitanem.

Błaszczu wyglądał jak kocioł parowy na pięć minut przed eksplozją, natomiast Łukasz zaczął się śmiać.

- Ty? Kapitanem? W tobie, chłopie, jest tyle charyzmy co trucizny w zapałce!

- Bo co? Bo niby on ma więcej? - Lewy wskazał Kubę. - Albo ten tępak Wasilewski? Ja przynajmniej jestem kimś, a nie jakimś pieprzonym prymitywem z Nowej Huty.

W tym momencie Łukasz nie wytrzymał, wziął solidny zamach i trzasnął Lewego prawym sierpowym w szczękę. Lewy nakrył się nogami, a Piszczek stwierdził, że cała drużyna, Kuby i trenera nie wyłączajac, gapi się na niego w niedowierzaniu.

- Piszczu, co on ci takiego powiedział? - zapytał osłupiały Klopp.

- A, nieważne, trenerze - wykręcił się Piszczek. - Poniosło mnie odrobinę, przepraszam.

- No ja myślę - trener, wciąż w szoku, przecierał okulary rąbkiem koszulki.

Lewy podniósł się z murawy, masując szczękę i obdarzył Łukasza spojrzeniem ciężko obrażonej primadonny.

- Piszczuś - Kuba poklepał Łukasza po ramieniu. - Masz u mnie skrzynkę piwa. A może nawet wiśniówki Wawrzyna.

___________________________________________________________________________

Oto kolejny odcinek naszego opowiadania, w którym okazuje się, że Wasyl jednak nie został taki całkiem sam.   Mamy nadzieję, że Wam się spodoba i życzymy miłego czytania :)

                                                                           Fiolka&Martina