Rozdział 7

Wasyl śnił jakiś dziwny sen o błękitnookich mewach, porywanych przez sztormowy wiatr na pełne morze. Próbował te mewy łapać, ale za każdym razem zostawał z pustymi rękami, a one odlatywały ponad falami, wołając go niewieścim głosem, skądinąd jakby znajomym. Wreszcie udało mu się jedną schwytać, a wtedy ptak spojrzał na niego spod długich rzęs wielkimi, niebieskimi oczyma, otworzył dziób i zaśpiewał ciepłym tenorem:

- Na pierwszy znak, gdy serce drgnie, ledwie drgnie, a już się wie, że to właśnie ta, tylko taaaaa!

Z okrzykiem przerażenia stoper zerwał się z łóżka, niemal strącając lampkę z nocnego stolika. Nie był pewien, czy się już obudził, bo wciąż słyszał ten głos, dobiegający gdzieś zza drzwi jego sypialni.

- Jeszcze nie wiesz kto to taki, ta twa miła, ta... lalalaaaa, a już serce daje znaki, że się w życiu staaaaaało coś!

Podszedł do drzwi na palcach i otworzył je, przez chwilę pewien, że ujrzy za nimi śpiewającego ptaka. Żadnego ptactwa nie było, za to w łazience po drugiej stronie korytarza Tytoń właśnie kołysał się przed lustrem, z twarzą pokrytą pianką do golenia, śpiewając namiętnie i lirycznie do trzymanej w dłoni maszynki:

- Naaaa pierwszy znak, gdy serce drgnie!

Z rozgłośnym plaśnięciem stoper zakrył twarz dłonią. To nie był sen, to była stuprocentowa rzeczywistość.

- Miłość ci wszystko wybaaaaaaczyyy! - zmienił piosenkę Przemek, wytarłszy oblicze z resztek pianki.

- Raczej wypaczy - mruknął Wasyl. - Te, Ordonówna!

Przemysław posłał mu ekstatyczny uśmiech.

- Dzieńdoberek, Wasylku - rzekł promiennie. - Gdzie masz żelazko? Muszę wyprasować koszulę!

- Mózg sobie wyprasuj!- odburknął Wasilewski, potem zaś dodał. - W schowku koło kuchni, tylko sobie paluchów nie uparz, bo ja cię potem nie będę nacierał kremikiem, o nie!

- Wolałbyś nacierać sąsiadkę, wiem - odparował Tytoń. - I niekoniecznie jej paluszki.

- Ja na nią nie lecę! - oświadczył Marcin z całą stanowczością. - Prawie wcale jej nie znam!

- Tak się tłumacz, Wasylku, tak się tłumacz - Przemek nie dawał się zbić z tropu. - Może mi padło na mózg, ale tak zupełnie nie oślepłem. Widziałem jak na siebie z Pią patrzycie, o przytulaskach na pożegnanie już nie wspomnę.

- Wyjazd z łazienki, Ordonówna - zażądał Wasyl. - Na trening się spóźnię!

- Ten o wpół jedenastej? - Przemek spojrzał na zegarek. - Jest dziewiąta. Albo zamierzasz iść tam tyłem i na czworakach, albo zmieniasz temat.

Pogwizdując pomaszerował do kuchni. W sypialni Marcina zaczął przeraźliwie dzwonić budzik.

"Punkt dla ciebie Tytoniasty, ale nie myśl sobie że ci odpuszczę." - pomyślał stoper zrzucając spodenki i odsuwając drzwi do kabiny prysznicowej. Wszedł do środka zasuwając rzeczone drzwi tak mocno, że te gruchnęły zlowieszczo a z góry odpadły jeden z elementów mocujących szybę z szyną.

Wasyl zaklął szpetnie ustawiając na panelu temperaturę wody i moc strumienia. Powoli zacząl się odprężać gdy zamiast ciepłej wody chlusnęła mu w twarz lodowata struga. Nie zamknął ust i większość wody naleciała mu do gardła, zaczął się krztusić i walić rękami po omacku w urządzenie sterujące prysznicem. Wszystko zaczęło pipczeć, a lodowata woda nieprzerwanie polewała jego ciało. Wasyl cofnął się obronnie a uszkodzone drzwi nie wytrzymały jego naporu i runęły razem ze stoperem na kafelki łazienkowe. Marcin bluzgnął przeraźliwie wiązanką najgroszych polskich przekleństw. Na szczęście szkło nie rozprysnęło się i oprócz zranionej dumy nie zrobił sobie nic poważniejszego. Przemek wpadł do łazienki bez pukania, patrząc na nagusieńkiego kumpla.

- Wasilewski! Co ty tutaj ćwiczysz? Pozazdrościłeś Ibrahimoviciowi? Przecież mogłeś sobie coś złamać! A w ogóle to odziej się!

- A co ptaszka nie widziałeś?! Podaj mi, do kurwicy jasnej, ręcznik a nie ślep się na mnie jak psychofanka.

Tytoń posłusznie wykonał polecenie popadając w stan nadmiernej wesołości.

Przyjaciel łypnął na niego złowrogo.

- Z czego rżysz? Z własnej głupoty? Amancino wiejski całą ciepłą wodę żeś wychlapał! Prawie zamarzłem!

- Czy ty aby nie przesadzasz? W zimie na boisku latasz w krótkim rękawie - Przemek oburzył się z przezwiska. - Poza tym ja idę na randkę a ty i tak się spocisz!

Tego było dla Wasyla za wiele. Zaryczał niczym ranny łoś szykując się do rzucenia w bramkarza pierwszym przedmiotem, który nawinie się pod rekę. Na podłodze leżała szczotka do klozetu, zlapał ją i rzucił w stronę Tytonia, który uchylił się z bramkarską zręcznością.

Pół godziny później wkurzony Wasyl pojechał na trening, natomiast Tytoń, niesiony skrzydłami miłości, udał się do centrum Hamburga, po drodze zaopatrzywszy się jeszcze w pojedynczą kremową różę.

Lily czekała na niego, zgodnie z umową, pod Michaeliskirche. W prostej, zielonej sukience z okrągłym kołnierzykiem wyglądała tak przecudownie, że Tytoń na chwilę zapomniał o wszystkim, również o tym, że powinien oddychać. Wyciągnął przed siebie kwiat i podszedł do zjawiska.

- Dzień dobry. Proszę - rzekł, nie zdając sobie sprawy, że mówi po polsku. - To dla ciebie.

- Dziękuję - odparła Lily najczystszą polszczyzną i uśmiechnęła się. Serce bramkarza stopniało niczym lody w piekarniku. Po chwili jego oszołomiony mózg zdołał się jednak przebić z informacją o lingwistycznej niezgodności.

- Zaraz - powiedział Przemek. - To ty mówisz po polsku?

Lily roześmiała się.

- No tak. Moja mama jest Polką.

- To dlaczego właściwie rozmawialiśmy wczoraj po angielsku? - drążył temat Przemysław.

Wzruszyła ramionami.

- Nie wiem. Wczorajszy wieczór był chyba trochę ogłuszający, nawet mama zapomniała mówić po polsku.

- No tak. Faktycznie - zgodził się. Prawdę mówiąc w tej chwili zgodziłby się ze wszystkim, co mówiła, byleby tylko móc na nią patrzeć bez przeszkód.

- To co, ruszamy? - zapytała, przytupując w miejscu. Tytoń zauważył, że dziewczyna, mimo iż w sukience, na nogach ma trampki i to, zupełnie nie wiedzieć czemu, rozczuliło go niemal do łez.

- No jasne - odparł.

Lily odsunęła się, odsłaniając swoją wierną vespę. Podała Przemkowi kask, identyczny jak jej własny.

- Wskakuj - rzekła, wskazując pojazd.

Objechali stare miasto, przejechali też przez Alte Elbtunnel. Lily pokazała Tytoniowi dzielnicę portową, pokazała mu Hamburg nowy i lśniący, jak również ten nieco bardziej mroczny i zaniedbany, a wiedzę o tym mieście miała wielką. Nie tylko o mieście zresztą, ponieważ, jak się okazało, studiowała chemię i planowała się poświęcić pracy naukowej.

- Nie myślałem - rzekł Tytoń, opierając się o barierkę na molo - że będzie mi tak żal wyjeżdżać z Hamburga.

- Żal? - Lily przechyliła głowę. Cienkie pasmo włosów, zwiane wiatrem, wylądowało jej na policzku. - Dlaczego?

Przemek delikatnie zgarnął niesforny kosmyk z jej twarzy.

- Bo poznałem ciebie - wyznał.

- Holandia nie leży na końcu świata - odparła, uśmiechając się lekko.

Mówią, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. Felix Wagner był gorliwym wyznawcą tej maksymy, dlatego postanowił zaplanować swój odwet dokładnie i metodycznie. Rolf mógł się już pochwalić pierwszymi plonami, które Felix właśnie studiował.

- Słuchaj no, znajdź mi jakiegoś papsa - mruknął, nie odrywając oczu od monitora. - Niech pilnuje tego słowiańskiego goryla. Adres ci zaraz podam.

Siedzący po drugiej stronie biurka Michael Pools, redaktor naczelny jednego z hamburskich szmatławców, zakręcił się nerwowo na krześle.

- Ale panie Wagner...

- Żadnych ale. Pamiętaj, kto ma większość udziału w tym bajzlu, który nazywasz gazetą. I pamiętaj, kto może cię w nagrodę wysłać do Dortmundu, przeprowadzić wywiad rzekę z Lewandowskim.

Pools natychmiast zamilkł, a oczy zaiskrzyły mu się nadzieją. Uwielbiał Lewandowskiego niczym pensjonarka i dla możliwosci kontaktu z bóstwem gotów był na wszystko.

- Tak panie Wagner, oczywiście! - rzekł. - Natychmiast kogoś znajdę!

- Ma go śledzić dzień i noc. Powiem więcej, ma trzymać Wasilewskiemu obiektyw w dupie, bez chwili przerwy. Zrozumiano?

- Tak jest! - Pools niemalże stuknął obcasami.

Wagner wychylił pokancerowaną twarz zza monitora.

- Jeśli ten neandertalczyk zrobi cokolwiek bodaj odrobinę niegrzecznego, czy kontrowersyjnego, zdjęcia i wideo lądują na moim biurku i ja ci mówię co napisać. A teraz zjeżdżaj.

Pools wstał i gnąc się w ukłonach wycofał się do drzwi.

Z niektórymi, doszła do twórczego wniosku Pia, jest jak z perzem. Niby nic, zaczyna się niewinnie od jednego listeczka i jednej niewinnej myśli, a potem się okazuje, że są wszędzie. Nie da się o nich przestać myśleć, bo oplątują wszystko w twojej głowie jak kłącza perzu. I im bardziej starasz się przestać o nich myśleć... tym bardziej myślisz.

A nie chciała o nim myśleć. O Wasylu. To nie było łatwe, trudno jest bowiem nie poświęcać ani jednej myśli komuś, kogo się spotyka codziennie, bodaj na schodach. Trudno też jest nie myśleć o kimś kto się tak uśmiecha, kto za każdym razem pyta czy wszystko w porządku i rycersko upewnia się, że nie trzeba pomóc. Zwłaszcza, myślała Pia, że chciałoby się po prostu wtulić w tę szeroką pierś i tak pozostać, najlepiej do skończenia świata.

Bolesne doświadczenia z Felixem nauczyły jednak Pię, że pozory są złudne, a królewiczów na białym koniu brak. A jak się już jakiś trafi, to po pierwszym pocałunku miłości zamienia się w paskudną ropuchę. Co zatem, jeśli rzuci się w ramiona Wasilewskiego (zakładając że miałby na to ochotę), a on zamieni się w ropuchę? Nie chciała ryzykować. Nie chciała więcej bólu i upokorzenia, zawiedzionych nadziei i strzaskanych marzeń. Ograniczyła zatem kontakty z Marcinem do niezbędnego i kulturalnego minimum. Owszem, spotkali się jeszcze raz na kolacji pożegnalnej ku czci Przemysława, ale nie poszłaby, gdyby nie nacisk ze strony Agaty. Więc zjawiła się, pogawędzili przyjemnie i na tym się skończyło. Przez następne dwa tygodnie widywali się już tylko na schodach, albo w drzwiach domu.

To nie poprawiało humoru stoperowi, na szczęście jednak jego zawieszenie wreszcie się skończyło i mógł wrócić do tego, co uwielbiał najbardziej - do gry w piłkę. Tak się złożyło, że pierwszym meczem Wasyla po przerwie było wyjazdowe spotkanie z Borussią Dortmund. Zaczęło się dosyć pechowo, bo już w siedemnastej minucie Lewy strzelił Hamburgerom gola. Jednak to był dopiero początek. Kilka minut później Rudniew wyrównał, dając nadzieję swojej drużynie, potem zaś Lewandowski, od samego początku spotkania wyraźnie nie w sosie, wyciął coś nieprawdopodobnego. Mianowicie kopnął soczyście i zupełnie niepotrzebnie Skjelbreda, mimo iż ten nie posiadał akurat piłki. Skjelbred padł na murawę jak ścięta lilia, a sędzia główny jął debatować z liniowymi.

- Kurwa, Lewy ty debilu - uszu Wasyla dobiegła wypowiedź w języku ojczystym. Obejrzał się i zobaczył Kubę Błaszczykowskiego, wyraźnie wkurzonego postępkiem kolegi.

Sędzia skończył naradę i wyciągnął czerwony kartonik.

- Za co?! - Lewy nie dowierzał i jeszcze wdał się w pyskówkę z jednym z liniowych.

Błaszczu na stronie kontynuował litanię bluzgów. Wasyl specjalnie się temu nie dziwił.

Koniec końców Hamburgery rozwaliły dortmundzkie Pszczółki 4:1, nic zatem dziwnego, że na małej imprezce jaką Polacy zrobili potem w hotelu, gdzie mieszkał Wasyl, niektórzy mieli humory zupełnie wisielcze.

Impreza nie toczyła się w gronie czysto polskim, dokooptowano bowiem do towarzystwa również Goetzego i Reusa, jak zwykle nierozłącznych.

- Misie puchate - zagaił Wasyl, po którymś kolejnym kieliszku, gdy wszyscy mieli już nieźle w czubie. - A powiedzcie mi, o co wyście się właściwie pobili we wrześniu? Błaszczu?

- A weź - sarknął Błaszczykowski. - Nie chce mi się o tym gadać.

Goetze i Reus zachichotali unisono.

- O laskę im poszło, o cóż by innego - rzekł jadowicie Goetze.

- Zamknij się, Goetze - Lewy miał minę, jakby poczuł coś nieświeżego.

- Kubuś przyprowadził ekstrasztukę na klubową imprę - wyjaśnił Reus. - A Lewy zaczął do niej startować, z tekstami jaki to on ważny i jak to pójdzie do Realu.

- Do Realu! - Kuba zarżał teatralnie. - Chyba po piwo!

Lewy poczerwieniał.

- Zazdrościsz!

Zaniepokojony Piszczek trącił Wasyla w bok.

- Oni się tu zaraz pobiją, zobaczysz. Trzeba coś zrobić.

Tymczasem Kuba uniósł się z miejsca i pochylił nad Lewym.

- Czego mam ci niby zazdrościć Bobusiu? Tej czerwonej kartki?

- A weź się ode mnie odpierdol, to był błąd sędziego!

- Przez ciebie przegraliśmy mecz!

Lewy odepchnął Kubę oburącz i zgodnie z przewidywaniami Piszczka wywiązała się bójka. Panowie tarzali się po dywanie i okładali pięściami z zapałem godnym lepszej sprawy.

Wasyl tylko westchnął. Z pomocą Piszczka i Reusa rozdzielił walczących, po czym niby stary belfer złapał ich za uszy.

- Dobra, robaczki - oznajmił dobitnie. - Teraz posłuchacie dobrej rady wujka Wasyla. Impra skończona. Każdy wsiada grzecznie do taksy i smaruje do domu. Zrozumiano?

- Wal się! - odparli Kuba i Lewy, ten jeden raz zgodnie.

Wasilewski się nie przejął.

- Goetze, Reus, bierzcie Lewego pod rączki, sprowadźcie na dół i wsadźcie do najbliższej taryfy - zakomenderował. - Piszczu, my to samo z Kubulkiem. Kulturalnie i bez patologii ma być.

Wytoczyli się na korytarz. Nikt z nich nie zauważył, że w uchylonych drzwiach sąsiedniego pokoju błyska szkło obiektywu.

_________________________________________________________________
Kolejny rozdział tym bardziej z gościnnym udziałem BVB :D
Mamy nadzieję, że przypadnie Wam do gustu!
A na deserek dodajemy focię następcy Ojca Chrzestnego Lucę Piszczelone, czyż nie jest podobny do don Vita?^^Enjoy!
                                                                                   Pozdrawiamy Fiolka&Martina :)