Rozdział 9

 Szmatławiec Felixa zdołał wydrukować jeszcze kilka artykułów na temat Marcina, sugerujących iż rozpija on niewiniątka z Hamburgera i demoralizuje drużynę. Wywlekli także starą awanturę, wywołaną przez Peszkę w taksówce, w Kolonii. Wasyl, towarzyszący Peszkinowi w tej eskapadzie, oberwał wtedy niejako rykoszetem i za niewinność, o mały włos nie wyleciawszy z reprezentacji Polski. Oczywiście dziennikarze brukowca nie omieszkali tego wywlec, czyniąc z Wasilewskiego głównego awanturnika i sugerując iż usiłował nieszczęsnego taksówkarza pobić. Zaraz potem do akcji wkroczył kolega Pii. Elegancją i ogólną prezencją w pełni godną angielskiego lorda skojarzył się on Wasylowi z Xabim Alonso, zaraz potem jednak zaprezentował zajadłość i brutalność właściwą raczej Pepe. Redakcja, chwycona żelaznym uściskiem za najczulsze miejsce, zaczęła cienko śpiewać i ograniczyła radosną twórczość na temat Wasyla do komentowania jego boiskowej brutalności. A to Marcin miał głęboko w nosie.

- Takie rzeczy mogą sobie pisać - oznajmił.

Schylił się po kamyk i puścił po morskich falach imponującą kaczkę.

Pia siedziała na pobliskim murku, machając nogami i wcinając jabłko. Wspólne spacery po plaży zaczynały im wchodzić w nawyk, od czasu tamtej rozmowy nad schabowymi.

- Nie przeszkadza ci, że robią z ciebie brutalnego osiłka? - zapytała, między jednym kęsem a drugim.

Wzruszył ramionami, zapatrzony w morze.

- Mam to gdzieś.

- Przecież ty taki nie jesteś - drążyła Pia.

- Znaczy jaki?

- Znaczy tępy brutal. Ani na boisku, ani poza.

Wasyl spojrzał na nią przez ramię.

- A skąd ty wiesz, jaki ja na boisku jestem? - zapytał, uśmiechając się lekko. - Myślałem, że nie lubisz piłki.

Pia uśmiechnęła się szeroko i zgrabnym ruchem wrzuciła ogryzek do pobliskiego kosza.

- Powiedzmy, że ostatnio zaczęłam oglądać mecze - zeskoczyła z murka. - I nie widzę żadnych dowodów na twoją rozszalałą brutalność.

- Nie chcę ci wypominać - stoper zalśnił zębami w rekinim uśmiechu - ale nie tak dawno temu nazwałaś mnie wrednym chamem.

Objęła Wasyla jedną ręką w pasie.

- A także zakutym, pyskatym łbem, o ile dobrze pamiętam - przyświadczyła. - Ale wtedy nie pozostałeś mi dłużny. Ksenofobka poleciała i parę innych kwiatuszków w moją stronę.

- Fakt - Marcin otoczył Pię ramieniem. - Oboje wtedy pojechaliśmy po bandzie.

Przez chwilę stali patrząc na wzburzone morze i chmury przepływające po niebie.

- Ale wiesz co? - Pia spojrzała na Wasyla, w jej oczach iskrzył się śmiech.

- Co?

- Lubię tę twoją niewyparzoną gębę. Tylko, na litość boską, nie śpiewaj pod prysznicem. Nie masz za grosz słuchu.

Wasyl roześmiał się tak głośno, że kilka mew zerwało się w popłochu z piasku i zaczęło kołować im nad głowami.

- Dobra, dobra, koneserko muzyczna - powiedział. - Idziemy do domu, masz lodowate ręce!

Poszli wpółobjęci, a wiatr niósł nad morzem ich śmiech.

Redaktor naczelny szmatławca siedział zgarbiony na niskim stołku przed biurkiem Felixa, podciągając kolana prawie pod brodę.

- Pools, jesteś bezużyteczny! - pieklił się Felix, waląc dłonią w biurko, aż kryształowy kałamarz, suszka i inne luksusowe przybory do pisania zaczęły podskakiwać i podzwaniać. - Zupełnie bezużyteczny! Miałeś zniszczyć tego australopiteka, a rozpisujesz się o tym, że kopnął kogoś w piszczel!

- Ale panie Wagner, ten adwokat trzyma nas za jaja! - zakwilił Pools. - Jeśli napiszemy coś mocniejszego, to wytoczy nam proces i będziemy bulić...

- Dosyć! - ryknął Felix straszliwie, łyskając nowiutkimi licówkami. - Nie pierdol mi tu!

Chwycił w furii leżący na biurku plik papierów i cisnął Poolsowi w twarz.

- Nadajesz się tylko do tego, żeby obcałowywać korki Lewego na plakacie! - zawył. - A tymczasem ja muszę oglądać sielankę mojej eksżoneczki z tym polskim King-Kongiem!!!

Obrócił monitor, na którym widniały zdjęcia Pii i Marcina na plaży,

- Widzisz? - przechylił się przez blat i postukał głową Poolsa w ekran. - Widzisz, baranie?

- Tak, panie Wagner - wymamrotał Pools. - Widzę, tylko trochę niewyraźnie, bo za blisko jestem...

Wagner wypuścił redaktora z rąk i zasłonił dłonią twarz.

Kiedy Pools wyszedł, Felix sięgnął po swój wierny czarny notes z numerami.

- Ten adwokat Wasilewskiego... głowę dam, że to sprawka tej suki - mruknął, przewracając stroniczki. - Trzeba mojej żoneczce przypomnieć, gdzie jej miejsce.

Wystukał numer na komórce, uśmiechając się przy tym paskudnie.

Tego wieczoru w Teatrze Bez Nazwy, zarządzanym żelazną dłonią Mariki Bartmann, grano musical "Jekyll&Hyde". Marika lubiła od czasu do czasu zapraszać swoją córkę i Agatę Neumayer na spektakle, a potem na kolację i ploteczki do wybranej knajpki.

- Ja bęęęędęęęę żył wiecznie, z Szatanem u bokuuuu! - podśpiewywała Agata, jeszcze w foyer.

- Wariatka - zachichotała Pia.

- No co, wiesz, że jestem fangirlem Edwarda Hyde. Całkiem tak samo nie znosimy hipokrrrrrrytów! - Agata nastroszyła groźnie brwi.

- Tylko ich, moja droga, nie duś w ciemnych zaułkach - rzekła spokojnie Marika. - To strasznie niszczy manicure.

- Dobrze - zapewniła solennie Agata. - Jeśli będę chciała kogoś udusić, założę rękawiczki!

- A propos rękawiczek, jak tam twoja córka i jej bramkarz? - zainteresowała się pani Bartmann.

- O to proszę raczej pytać Pię - odparła Agata. - Lily nigdy nie była skłonna do zwierzeń, a teraz w dodatku nie ma czasu, bo albo siedzi w laboratorium, albo lata na mecze, albo randkuje z Przemysławem. A nasza droga Pia od jakiegoś czasu jest w świetnej komitywie z pewnym stoperem, także.... - znacząco poruszyła brwiami.

- Aaaaa! No widzisz, moja córka też mi się nie zwierza! - Marika spojrzała na Pię wymownie. - Trzeci dzwonek, moje panie, idziemy do naszej loży. A po spektaklu oczekuję dokładnych zeznań!

"Jekylla..." Pia widziała wielokrotnie, tak, że libretto znała niemal na pamięć. Tym razem jednak to co działo się na scenie poruszyło ją o wiele mocniej niż zwykle, zwłaszcza zaś piosenka Lucy.

Dzielić sekrety
z kimś chciałabym.
Z kimś, kto po prostu
by przy mnie był,
bym zobaczyła świat,
którego nie znam wciąż.
i żeby uwolniła mnie
miłość i w dal
porwała mnie.

Gdy ktoś taki, jak ty
znajdzie taką jak ja
to wtedy już nic 
nie będzie nigdy takie samo.
Inaczej będzie się żyć
I kochać i żyć
Gdy taki, jak ty znajdzie mnie!

"Ktoś taki jak on" pomyślała Pia. Przed oczyma stanęła jej twarz Wasyla i zrobiło jej się ciepło na sercu. "Taki jak on".

Kiedy przedstawienie dobiegło końca, a tragiczny los doktora Jekylla dopełnił się, panie pojechały do japońskiej knajpki, na uwielbiane przez Pię sushi.

- To się nawet kompiluje - rzekła z zadumą Agata. - Moritz przechodzi teraz okres japoński, ponieważ postanowił wprowadzić do swej powieści Japończyka-tradycjonalistę. Usiłował nawet przez jakiś czas chodzić w kimonie.

- Serio? - zdziwiła się Marika. - Wybacz, ale nie potrafię sobie wyobrazić Moritza w jedwabiach.

- Serio - oznajmiła Agata. - Łaził w nim dopóki nie zleciał ze schodów, przydepnąwszy sobie rąbek szaty. Od tej pory twierdzi, że do zrozumienia duszy japońskiego tradycjonalisty wystarczy mu używanie wachlarza.

- Widzisz, on jest elastyczny - rzekła Pia w zadumie, maczając sushi w sosie sojowym. - Dostosowuje sposoby zrozumienia do okoliczności.

- Taaaa... Boję się tylko czasami, że zechce napisać powieść o nurkach głębinowych. Albo kosmonautach.

- Albo, na przykład, piromanach. I zacznie podpalać to i owo dla zrozumienia. - zachichotała Pia.

- No właśnie. Skąd ja go sobie właściwie wytrzasnęłam?

- Tak w temacie wytrzaskiwania sobie facetów - rzekła Marika. - Czy ja się dowiem czegoś o tobie, Pia i o panu Marcinie?

- Nie ma czego się dowiadywać, mamo - Pia zajęła się podejrzanie gorliwie maczaniem kolejnego kawałka sushi. - Po prostu się przyjaźnimy i tyle.

- To i tak postęp - Marika wdzięcznym ruchem ujęła porcję pożywienia w pałeczki.

- Ja ci się osobiście dziwię - mruknęła Agata - że go jeszcze nie zgwałciłaś. Ten facet jest obłędnie seksowny. I ma boskie ciało. Jak go wtedy zobaczyłam w samych gaciach u ciebie...

- A co on robił u ciebie, odziany tylko w bieliznę? - Marika z trudem powstrzymywała uśmiech.

- To było wtedy, gdy dał w mordę Felixowi - wyjaśniła Agata. - Taki rycerz, że przyleciał z góry jak stał!

- Tylko się przyjaźnimy - oświadczyła dobitnie Pia. - Koniec, kropka i nie ma tematu. Jasne?

Wobec stanowczego oporu Pii temat został zmieniony na neutralny i takimż pozostał do końca kolacji. Panie opuściły restaurację w znakomitych humorach. Agata odjechała pierwsza, sprawdzić, jak stwierdziła, czy jej mąż nie rozpoczął ćwiczeń władania mieczem samurajskim. Za nią pojechała Marika i Pia została sama przy swoim samochodzie.

Nie mogła znaleźć kluczyków w torebce. Musiały opaść gdzieś na dno i skryć się wśród całej masy innych niezmiernie potrzebnych rzeczy, w każdym razie nie dawały się wymacać. Po dłuższym gmeraniu na oślep zniecierpliwiona Pia postawiła torebkę na masce samochodu, tak, aby światło pobliskiej latarni oświetlało ją jak najlepiej i zaczęła szperać w środku.

Właśnie udało jej się wyłowić kluczyki, gdy ktoś pchnął ją potężnie od tyłu, aż uderzyła w maskę samochodu, boleśnie obijając łokcie. Jakiś ciężar zwalił jej się na plecy i przycisnął do zimnej karoserii, po czym brutalna ręka chwyciła ją za włosy, odginając jej głowę. Coś chłodnego dotknęło odsłoniętej skóry jej szyi. Nóż. On miał nóż.

- Masz wiadomość, laleczko - usta tego człowieka były tak blisko jej ucha, że niemal go dotykały. - Wiesz od kogo. Masz odpalantować się od tego troglodyty. To, co się z nim stanie, to nie twoja sprawa. Jeśli będziesz przeszkadzać, tobie też może stać się krzywda. Rozumiesz?

Nie odpowiedziała.

- Rozumiesz?

Ostrze noża wpiło się w jej skórę.

- Odpowiadaj, laleczko!

- Rozumiem - wykrztusiła.

- To dobrze.

Nóż przeniósł się z jej gardła na podbródek, rysując na nim kreskę.

- Pamiętaj, co ci powiedziałem.

Ciężar na jej plecach zelżał.

Nie pamiętała jak dojechała do domu. Zrobiła to na kompletnym autopilocie, zupełnie bez udziału świadomości. Tak samo automatycznie weszła na piętro i dopiero wtedy zorientowała się, że znajduje się pod niewłaściwymi drzwiami. Obróciła się, chcąc zejść z powrotem na dół, ale nogi jej się ugięły i siadła z rozmachem, waląc plecami w drzwi.

Uchyliły się szybko i wyjrzał z nich Marcin.

- Pia? - zdziwił się. - Chryste, kobieto, ty krwawisz!

Bez namysłu pomógł jej wstać i zaprowadził jak dziecko do środka, potem usadził na kanapie.

- Co się stało? - zapytał, sięgając po paczkę chusteczek higienicznych. Podniósł jej delikatnie brodę i przyłożył chusteczkę do skaleczenia na szyi. - Kto ci to zrobił?

Usta Pii zaczęły drżeć.

- F... f... f... Felix - wyjąkała. - P...pod teatrem...

- Napadł cię? - spytał Wasyl zdławionym głosem.

Pia pokręciła głową.

- Nie on, jego człowiek. - Tłumione dotąd emocje wybuchły teraz w niej, powodując potok wymowy. - To jest jakiś koszmar, ja się nie mogę uwolnić od tego człowieka, myślałam po rozwodzie, ze to juz koniec i jestem wolna, ale on ciągle wraca i próbuje niszczyć mi życie, ja nie mogę, ja tak nie mogę...

Zanim zdołała się zatrzymać opowiedziała Wasylowi całą żałosną, historię swojego małżeństwa z Felixem. A potem wybuchła nieopanowanym płaczem.

- Nie płacz, proszę - Marcin przytulił ją do siebie. - Nie płacz.

Ciągle płakała. Kołysał ją w ramionach jak dziecko, potem zaczął całować jej mokre oczy i policzki. Potem zaś jego ciepłe i miękkie usta natrafiły na jej wargi, słone jeszcze od łez. Pia czuła się jak we śnie, oderwana od rzeczywistości, owinięta ciepłą i pełną siły bliskością tego człowieka.

Całowali się coraz namiętniej. Żakiet Pii wylądował na podłodze, za nim poleciała koszulka Wasyla. Palce Pii zagłębiły się w gęstych czarnych włosach na piersi Marcina, a jego usta zsunęły się po jej szyi ku dekoltowi.

Zaczął już rozpinać jej bluzkę, gdy spłynęło na niego opamiętanie.

"Cholera, co ja robię?" przeleciało mu przez głowę. "Próbuję ją wykorzystać, czy co? Nie teraz! Nie tak!"

Odsunął się od niej, zdejmując delikatnie jej dłonie ze swego torsu.

- Przepraszam - powiedział. - Nie powinienem był...

Pia spojrzała na niego. Siedział przed nią półnagi, z tą swoją potężną piersią, z groteskowo nastroszoną czupryną, unikając jej spojrzenia, odsłonięty i bezbronny, zupełnie nie jak ten twardziel z boisk, którego znał świat.

- Masz rację - powiedziała cicho. - To nie jest dobry moment.

- Odprowadzę cię.

- Dzięki, nie trzeba. Trafię do siebie.

Kiedy schodziła na dół, obejrzała się jeszcze. Marcin stał w drzwiach, wciąż półnagi, oparty ramieniem o futrynę i patrzył za nią.

_________________________________________________________________________
Kolejna odsłona historii Wasyla i Pii.
Bez zbędnych ceregieli zapraszamy do czytania i życzymy miłych wrażeń :D
A pod spodem bonusik od firmy :D
                                                                   Pozdrawiamy Fiolka&Martina :)
Samotność ciecia- czyli mały, smutny Wasylek z oklapniętym uszkiem :D